Ένα μουσείο για τις συγκοινωνίες της Αθήνας

Ένα από τα απωθημένα μου, που δεν ξέρω πόσοι άλλοι μοιράζονται, είναι η δημιουργία κάποια στιγμή ενός μουσείου αφιερωμένου στις αστικές συγκοινωνίες της Αθήνας. Ένα μουσείο παρόμοιο με αυτά που βλέπουμε στο εξωτερικό, και αντάξιο σε μέγεθος και πλήθος εκθεμάτων της ιστορίας των μέσων μαζικής μεταφοράς της ελληνικής πρωτεύουσας.

Από τον 19ο αιώνα με τις άμαξες, τα παμφορεία και το ιππήλατο τραμ, το σιδηρόδρομο Αθήνας – Πειραιά, ο οποίος αρχικά ατμοκίνητος και στη συνέχεια ηλεκτρικός υπήρξε ένα από τα πρώτα δίκτυα «μητροπολιτικού σιδηρόδρομου» στον κόσμο, τα πρώτα λεωφορεία και τις ιστορικές γραμμές του τραμ, ως το σύγχρονο δίκτυο του Μετρό, η ιστορία των αστικών συγκοινωνιών της Αθήνας δεν έχει ποτέ αναδειχθεί συστηματικά και παραμένει άγνωστη για τους περισσότερους Αθηναίους.

Πόσα ιστορικά εκθέματα χάθηκαν ή απλά καταστράφηκαν επειδή κανείς δεν φρόντισε για τη διατήρηση και την ανάδειξή τους; Το Μουσείο Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων στον Πειραιά, το οποίο αν και μικρό σε μέγεθος είναι ιδιαίτερα αξιόλογο, είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Χάρη στο Σωματείο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ, τους ίδιους δηλαδή τους εργαζόμενους οι που στο τέλος της επαγγελματικής τους διαδρομής αποφάσισαν να διασώσουν ό,τι μπορούν,  δημιουργήθηκε το μόνο μουσείο αφιερωμένο στις αστικές συγκοινωνίες της Αθήνας.

Μία άλλη προσπάθεια που σχεδιάζεται αυτό τον καιρό από την Ο.ΣΥ. είναι η δημιουργία ενός χώρου έκθεσης παλαιών λεωφορείων στο παλαιό αμαξοστάσιο τρόλεϊ της Αγίας Τριάδας (Ερμού και Πειραιώς). Ο χώρος χρησιμοποιείται και σήμερα για τη φύλαξη κάποιων παλιών οχημάτων αλλά δεν αποτελεί μουσείο αφού ανοίγει λίγες μόνο φορές το χρόνο για τη διεξαγωγή εκδηλώσεων, κυρίως από ιδιώτες.

Το γιατί μέχρι σήμερα δεν έχει δημιουργηθεί ένα μουσείο αφιερωμένο στις αστικές συγκοινωνίες της Αθήνας είναι εύκολο να το αντιληφθούμε. Τα περισσότερα υψηλόβαθμα στελέχη πολύ απλά δεν αγαπούν το αντικείμενό τους, αλλά το αντιμετωπίζουν ως ένα σταθμό της επαγγελματικής τους ή της κομματικής τους πορείας. Δεν είναι τυχαίο ότι το Μουσείο του ΗΣΑΠ υπήρξε πρωτοβουλία των εργαζόμενων της εταιρίας και όχι της διοίκησης.

Αναξιοποίητοι χώροι που ανήκουν στο ελληνικό δημόσιο υπάρχουν άφθονοι. Χρήματα επίσης μπορούν να βρεθούν μέσω χορηγιών από ιδιώτες. Αυτό που χρειάζεται είναι το όραμα και η όρεξη κάποιων στελεχών που αγαπούν τη δουλειά τους να κυνηγήσουν τη δημιουργία του μουσείου.

Δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν το βλέπω να γίνεται σύντομα.

 

Δείτε επίσης:

1 Comment

  1. Αυτή τη στιγμή υπάρχει ένα μουσείο στον σταθμό Πειραιά αλλά αφορά μόνο τη γραμμή του ηλεκτρικού, θα ήταν πολύ ωραίο ένα μουσείο που να δείχνει όλες τις συγκοινωνίες και μάλιστα ανά χρονιά! μακάρι να βρεθεί κανένα κονδύλι, καμιά δωρεά, να το φτιάξουμε! γιατί από δικά μας λεφτά δεν νομίζω οτι θα φτιάξουν ποτέ τίποτα :p

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*