Από τις πρώτες μέρες του athenstransport.com ήταν φανερό. Όταν δημιουργείς πρωτότυπο περιεχόμενο και το ρίχνεις στον ωκεανό του διαδικτύου, θα υπάρχουν πολλά μικρά και μεγάλα ψάρια που θα μαζευτούν τριγύρω.
Blogs, δημοσιογραφικές ιστοσελίδες (επαγγελματικές και ερασιτεχνικές), εφημερίδες και portals, θα ριχτούν στην μάχη αρπαγής του περιεχομένου. Γιατί στο διαδίκτυο το ζητούμενο είναι το content, όχι το πρωτότυπο ρεπορτάζ, η έρευνα, η γνώμη. Λέξεις φτιαγμένες από pixels που θα αυξήσουν την επισκεψιμότητα και τα κλικ, θα φέρουν έναν επισκέπτη και ένα λεπτό του ευρώ σε διαφημιστικά έσοδα παραπάνω.
Όταν ξεκινάς μία ιστοσελίδα επειδή γουστάρεις τη θεματολογία και το γράψιμο, όλο αυτό σου φαίνεται κάπως περίεργο και άγριο. «Κυνήγησέ τους όσο μπορείς αλλά να μην επηρεάζεσαι προσωπικά» ήταν η προτροπή φίλης δημοσιογράφου με μεγαλύτερη εμπειρία στο διαδίκτυο.
Και κάπου εκεί ξεκινάς να υπερασπίζεσαι τα γραφόμενά σου, τα pixels που σου ανήκουν. Η διαδικασία σε λίγο γίνεται ρουτίνα: «κάποιο λάθος μάλλον έκανε ο συντάκτης μας, ξέχασε να προσθέσει ότι αντέγραψε 15 κείμενα από το site σας», «σιγά μη βάλουμε και link προς το site σου, αφού είναι στο internet μπορούμε να αντιγράψουμε ό,τι θέλουμε», «αν μας αφήσεις να αντιγράφουμε όσα κείμενά σου μας αρέσουν θα κάνεις καλό στη σελίδα σου, θα αυξηθεί η επισκεψιμότητα», «για να σε αντιγράφουν σημαίνει ότι κάνεις καλή δουλειά, δες το ως κομπλιμέντο», κ.λπ. κ.λπ.
Μετά από 6 χρόνια κάποιοι θα μπουν στο νόημα. Θα σε αντιγράφουν μεν αλλά θα προσθέσουν και ένα “πηγή: athenstransport” από κάτω για να κάνουν το χρέος τους. Μερικοί, σε μικρά ή μεγάλα μέσα, θα είναι πιο ευγενικοί, θα σε αναφέρουν ως «αξιόπιστη σελίδα», θα βάλουν link προς το site σου, θα σου μιλήσουν και θα σου δείξουν ότι εκτιμούν τη δουλειά σου.
Άλλοι όμως θα συνεχίσουν να παρασιτούν εις βάρος σου.
Όσο μεγαλύτερο το ψάρι, τόσο μεγαλύτερο το θράσος. Ίσως είναι η υπερηφάνεια της εργασίας σε κάποιο μεγάλο μαγαζί, η φυγοπονία της εποχής μας, ο πειρασμός του έτοιμου content που προσφέρει το διαδίκτυο. Αν πάρεις ένα έτοιμο άρθρο από το Athens Transport, προσθέσεις δυο-τρεις σάλτσες (άλλες οι ανάγκες σε μέγεθος του διαδικτυακού, άλλες του έντυπου), έχεις έτοιμη τη σημερινή στήλη για την εφημερίδα σου. Βγήκε το μεροκάματο και σήμερα.
Κάποιες μέρες το θράσος έχει πλάκα. Κοίτα να δεις, αντέγραψαν ακόμα και ένα λάθος αριθμό που ανέφερε το άρθρο μας. Ένα τηλέφωνο να έκαναν ή ένα googling, θα το είχαν βρει το λάθος. Πάω στοίχημα πως αν γράφαμε κάτι εξωφρενικά ψεύτικο, θα το αντέγραφαν κι αυτό.
Τις υπόλοιπες μέρες το θράσος της κλεψιάς σε επηρεάζει προσωπικά. Κυρίως επειδή ξέρεις ότι τo content σου δεν εμφανίζεται ξαφνικά στη σελίδα. Η είδηση δεν έρχεται ουρανοκατέβατη. Τα άρθρα δεν γράφονται ούτε ενημερώνονται από μόνα τους. Όλα είναι αποτέλεσμα σχεδόν απλήρωτης εργασίας, που μπορεί να γουστάρεις μεν, αλλά παραμένει εργασία.
Γιατί να δουλεύεις καθημερινά πάνω σε ένα site ξέροντας ότι συνεχώς κάποιος θα παραμονεύει να σε αντιγράψει, να οικειοποιηθεί την εργασία σου παρουσιάζοντάς την ως δική της, χωρίς να έχει καν την αξιοπρέπεια να σου δώσει μία αναφορά και αυτό να γίνεται ξανά και ξανά και ξανά και ξανά;
Η απάντηση είναι επειδή γουστάρεις αυτό που κάνεις και σταματάς να νοιάζεσαι για το τι κάνουν οι άλλοι.
Αλλά δεν μπορείς να το βλέπεις έτσι όλες τις μέρες. Υπάρχουν μέρες που σκέφτεσαι ότι αυτό δεν βγάζει πουθενά. Σπαταλάς χρόνο καθημερινά και άλλοι βγάζουν λεφτά εις βάρος σου. Αλλά φυσικά δε νοιάζεται κανείς. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να παραμιλάς στο twitter και να γράφεις το επόμενο άρθρο.
Για πόσο καιρό όμως μπορεί να συνεχιστεί αυτό; Όταν δεν υπάρχει σημαντικό οικονομικό κίνητρο όλα εξαρτώνται από το μέχρι πότε θα συνεχίζεις να γουστάρεις. Και από το μέχρι πότε θα έχεις “thick skin” και το θράσος των άλλων θα σε επηρεάζει όσο το δυνατόν λιγότερο.
Δεν ξέρω μέχρι πότε αυτή η σελίδα θα συνεχίσει να υπάρχει. Αλλά το σίγουρο είναι ότι αν συνεχίσει θα είναι επειδή πραγματικά γουστάρουμε.
